نیک زی | «چهره/ تصویری از خود» به روایت «شقایق عربی»

تصویری از خودِ کیوریتور

  عنوان نمایشگاه ((چهره/تصویری از خود)) انتخاب شده است. می‌توانست ((خودنگاره‌ها)) هم باشد. اما در آن صورت دایره تعاریف برای این مجموعه محدود‌تر و سخت‌گیرانه‌تر می‌شد. درحال‌حاضر بسیاری از آثار این نمایشگاه در نگاه اول با تصویری از آفریننده آنها مرتبط نیستند. درواقع ارجاع مضمونی به آدم مشخصی ندارند. کار شما هم چنین کیفیتی دارد. درباره اجرای این کار و تلقی‌ای که از مفهوم مورد نظر کیوریتور نمایشگاه داشتید، بگویید... .

تصویری از خود برای من هم قطعا همان تصویر مشخص ((صورت)) می‌تواند باشد، اما محدود به آن نیست. مجموعه رفتارها و انتخاب‌های من هم تصویری از من را ارائه می‌دهند. این کار، با یک تکه بتون و آجر از دیوار یک خانه در حال تخریب در شهر آغاز شد، و با اضافه‌کردن دو سطح صیقلی و رفلکتیو به بالا و پایینش نه‌تنها تصویر من است، بلکه بازدید‌کننده تصویر خود را در آن می‌بیند.

 در جهان هنر امروز، رویه‌های خاصی به‌وضوح دیده می‌شوند. امروز بخش بزرگی از هنر نه بر تولید (production) که بیشتر بر انتخاب (selection) و ارائه (presentation) متمرکز شده است. این دقیقا همان کاری است که یک کیوریتور هم انجام می‌دهد. آیا می‌توان گفت آثار هنری در دستان یک کیوریتور انبوهی از حاضر-آماده‌ها هستند که انتخاب و ارائه می‌شوند؟ شما با این نظر همراه هستید؟

 به نظر من، این فقط بخشی از کار یک کیوریتور است نه تمام آن، درواقع کار کیوریتور خیلی جلوتر از مرحله انتخاب و ارائه شروع می‌شود.

 از قاجار به بعد رابطه هنرمند و تغییری که در کارش به وجود آمده مخدوش بوده؛ چون خاستگاه دقیق و مشخص فردی نداشته. از نظر شما نسبت کار هنرمند با زندگی و تجربه فردی او مهم است یا پیوند او با جریان مسلط؟

به نظر من، تجربه فردی یک هنرمند جدا از جریان مسلط نیست و جریان مسلط هم لایه‌های زیادی دارد، می‌تواند گذرا، سطحی و محدود به زمان باشد یا عمیق‌تر و بی‌زمان‌تر.

 همان‌طور که می‌بینیم، جهان تصاویر امروز انبانی از پدیده‌ای نوظهور به نام selfi شده است. مردمانی هستند بی‌وقفه مشغول نوشتن جملاتی که به آن status گفته می‌شود و این محتوا را در بستری باز و در دسترس با انبوهی از مخاطبانشان به اشتراک می‌گذارند. آیا به نظر شما عموم انسان‌ها قصد دارند تصویرشان، آن و حال‌و‌هوایشان را به نمایش بگذارند؟ خود واقعی‌شان را نشان دهند؟ یا تصویری که می‌پسندند و در ذهن می‌پرورانند را از خودشان به نمایش می‌گذارند؟

 چیزی که من غالبا می‌بینم گزارشی از اتفاقات روزانه آدم‌هاست که انگار بلند‌بلند برای همه تعریف می‌کنند، اینکه آن آدم‌ها چه کارهایی یا به چه خبرهایی توجه می‌کنند، اتفاقا می‌تواند بیشتر تصویری از خود باشد، نه الزاما پروفایلشان یا سلفی‌شان.

 نگاهتان به دیگر آثار نمایشگاه چیست؟ اگر بخواهید پنج اثر مورد علاقه خودتان را معرفی کنید، کدام‌ها هستند؟

​
متأسفانه چون نتوانستم همه نمایشگاه را ببینم تصویر کاملی ندارم ولی چیدمان فضای گالری لاجوردی به نظر من یک اثر بود؛ تصویری از خود کیوریتور و البته تصویری بسیار زیبا.

گــــرد آوری : نیکـــــ زی

منبع : روزنامه شرق